Nieuws 2011

<< 2010

2012 >>

Winter

Kort nadat het seizoen was afgelopen ging letterlijk de slijptol in de Gompie. Het afgelopen seizoen heeft ons geleerd dat de motor uitstekend in staat is om meer vermogen te maken, maar dat de trekker het niet kan verwerken. Simpelweg om dat de neus te licht is. En zodra die te hoog gaat, is hij niet meer te houden.

Meer gewicht op de neus...Waar haal je dat vandaan. De Gomp heeft maar een paar kilo over, en die hangt al op de neus.

Dus dan moet er zo veel mogelijk naar voren. Alles wat je je maar kan bedenken. Het meeste resultaat kunnen we met de motor bereiken. Dat ding weegt zo'n 550 kg en op een trekker van 950 kilo is dat heel wat. Met een computermodel hebben we wat berekeningen gemaakt om te kijken wat het effect is van iedere cm. dat je een onderdeel verplaatst. De motor, de tank, de onsteking, de kooi, de rijder, de brandstoftank en noem maar op. Als er iets naar voren gaat, moet er ook weer wat naar achteren. Je kan tenslotte niet met een halve motor rijden.

Uiteindelijk schatten we dat er 50 kg bij komt op de neus door o.a. de aandrijving van de pro-charger naar achteren te verplaatsen. De poelie met alles er op en er aan is bijna 15 cm dik. Er komt een nieuwe hele smalle tandwielaandrijving tussen de motor en de koppeling. De charger komt met de inlaat naar voren en wordt aangedreven met een as en trillingsdempers. Hopelijk gaat dit heel blijven, want bij de Green Monster ging het meerdere malen mis.

Nu er meer ruimte komt achter de motor, kan de bestuurderstoel naar voren en naar beneden. Dus niet alleen het gewicht op de neus, maar ook het zwaartepunt verandert. De rolkooi kan daardoor ook naar voren en een stuk worden verlaagd.

De opvangbak voor de carterontluchting zat nu tegen de motor aan. Die gaat naar achteren, om ruimte te maken voor de ontsteking en de datalogger. Die hele box weegt ook ruim 10 kilo. Er komt ook een extra carterontluchting, want de huidige blaast zo hard, dat er te veel olie mee gaat. En daar hebben we al zo weinig van.

De verbouwing gaat dus nog wel even duren, zodat we in Zwolle en Ahoy er niet bij gaan zijn. Voor het buitenseizoen hopen we er natuurlijk het beste van.


Er is niet veel meer van over

Hier tussen komt dus de nieuwe aandrijving

De kooi een eind naar voren en naar beneden.

Een kast vol onderdelen.

Een schets van de tandwielkast voor de procharger.

 

Bakel

Dit was de laatste echte kans om wat uit te proberen met de Gompie. In Lochem ging het best aardig, en dus vandaag eens kijken of het ook nog lukte met wat meer vermogen. De procharger kreeg een kleinere poelie, waardoor hij harder gaat draaien. Meer lucht = meer vermogen.

Het weer zat mee in Bakel, de baan was in prima conditie en dus maakte Gompie weer een mooie run. De motor had wat meer inlaatdruk, de temperaturen bleven nog ruim binnen de marges en dus zijn we weer wat wijzer geworden op dat gebied. Hij staat qua brandstof afstelling nog steeds op standje "zacht", dus daar valt ook nog genoeg te halen als het nodig is.

René ging rustig (misschien te) van start en halverwege ging het vol op het gas. Qua balans ging het redelijk. Met de trekhaak onderin en verlengd, ging hij toch nog vrij hoog op sommige momenten.


Lekker op weg

Toch een tikkie hoog

En  een harde landing


René had wat uit te leggen na de run ...
Een goed geslaagd geintje van onze fan Frank.
Speciaal voor René: zijwieltjes voor de Gompie.

En zo zijn we weer toe aan de laatste wedstrijd van het seizoen. Een seizoen waar voor ons heel veel gebeurd is. Het vermogen waar we vorig jaar naar zochten is absoluut aanwezig. In de 950kg vrije klasse is het dan weer wel zo dat je dat nog op de baan moet zien te krijgen. De nieuwe achteras werkt uitstekend, maar met de extra grip op de Cepek banden blijkt de trekker nu moeilijk te hanteren. Pas toen de trekhaak een eind omlaag ging en langer gemaakt werd, lukte het om goeie runs te maken. De afstanden kwamen al in de buurt van de top, maar nog lang niet genoeg. Zodra de trekhaak omhoog gaat, gaat de neus dat ook en wordt de trekker onbestuurbaar. Voor de komende winter wordt het dus een uitdaging om gewicht te verplaatsen om meer gewicht op de neus te krijgen. Er zijn heel wat ideeën, simpele en ingewikkelde. Daar gaan we nog eens een paar nachtjes over slapen.

Lochem

Op het gemakje ging de boel vandaag weer van Maasland naar de andere kant van het land. Een flink eind, maar het begon pas om 5 uur. Voor onze begrippen waren we zelfs best wel vroeg.

Het terrein was "vochtig" maar nog wel te doen. Er was een hele vracht rijplaten neergelegd. Toch was het voor veel teams geen pretje om naar de baan te komen. Tijdens de pro-stock regende het behoorlijk daar werd het terrein niet beter van. Eén van onze deelnemers ging naar de baan en kwam moeilijk weg. De spinnende achterwielen zorgen voor een paar minuutjes heel snel poetsen voor de mannen van Backdraft. De voorkant zat helemaal vol. Wim Dingerink zag die bui al hangen toen The Challenger weg moest, dus werd er snel een zeiltje omhoog gehouden. Bij tractor pulling leer je snel laten we maar zeggen. De organisatie Lochem deed er echt alles aan om de wedstrijd verder zo goed mogelijk te laten verlopen. Shovels en graafmachines reden af en aan.

Na de crash van Cadzand leek het er even op dat we niet meer wisten wat er moest veranderen. 50 kilo vind je tenslotte niet zomaar. Al een tijdje leefde het idee om de trekhaak langer te maken. Reglementair mag dat en het effect zo moeten zijn dat de neus sneller omhoog gaat, maar minder snel naar beneden. Eigenlijk is dat ook het probleem. Neusje hoog is niet erg, maar als die naar beneden komt gaat het snel en dan hapt hij meteen in de baan of de achterkant verliest zijn bodemdruk. Onder het motto "Je mot wat" een nieuwe trekhaak gemaakt en proberen mar.

En...Eindelijk! Na zo'n tijd van grote en kleine probleempjes is het gelukt om in Lochem dan een echte goeie run neer te zetten voor de punten. Een vierde plaats met 95 meter. Toch wel een paar achter de "3 Amerikanen", maar dat is allemaal niet zo erg. Het belangrijkste is dat al de aanpassingen nu effect hebben gehad. Het was een geweldig mooie, strakke run waarbij de neus niet al te veel om hoog ging. De eerste meters van de baan boden wat minder grip voor de grote trekkers, maar daar leken de minis geen last van te hebben.

Of het nou aan de baan, de afstelling of de lange trekhaak lag, het motortje moet zowaar hard werken. En dat betekent dus dat er weer mooie toekomstmuziek voor de Gomp te wachten staat.

Naar huis komen was ook een hele uitdaging, dus maakten wij van de gelegenheid gebruik om nog eens een extra biertje te pakken op het succes van vandaag. Dat hadden we naar bijna 2 jaar bouwen en proberen wel verdiend. Pas laat ging ook onze Daily achter de trekker en begon de reis naar huis.

In verband met de wedstrijd in Engeland slaat onze klasse de wedstrijd in Meerkerk over. In Bakel op 10 september willen we het nog eens dunnetjes over doen. Een podiumplaatsje zou een mooie afsluiting van het seizoen kunnen zijn.


Na regen komt...

... modder

Maar de baan was oke.

En hij ging door

en door

tot bijna 95 meter!

Almer!!. Hij was SUPER!

Naar huis
..met het rubber deur de blubber...

Putten / Cadzand

Ook in Putten sloeg het pechduiveltje weer toe. Nu de noodstop was gemaakt, ging er op een andere plek een stekker los. Dit keer van de opnemers van de ontsteking. Wat vroeger geen problemen opleverde, gaat nu allemaal los. De trekker moet elke keer beter gecontroleerd worden op losse stekkers, boutjes en moertjes. Hij "praat" echt wel een stuk harder dan met de roots blower.

En zo hadden we in Putten maar weer een meter of 30.


Een mooi nieuw zeil voor onder de trekker

Snel naar Cadzand dan maar. In de tussentijd is het elektrisch systeem nagelopen en waar nodig aangepast, zodat het daar niet meer mis kan gaan. Ook zijn de nodige bouten en moeren aangedraaid, want anders had er het nodige op de baan gelegen.

Na een lange rit door het Brabantse en Zeeuwse land arriveerden we in het zonnetje en kregen een mooi plaatsje. Normaal gesproken staan de mini's achterin, deze keer tussen de andere deelnemers. Dat was voor sommige een beetje wennen, want de meesten liepen ijskoud door naar achteren om daar te ontdekken dat hun trekker er niet stond.

We stonden wat lager in de startlijst, dus was het lang wachten voor we aan de beurt waren. Niet dat je je hoefde te vervelen, want er gebeurde heel wat op de baan. De een na de ander had last van een koersprobleem en ging links en rechts de baan over of er af. Mission impossible maakte er helaas weer een spektakel van. Alsof uit het niets ging hij na een paar meter al weer flink op zijn kant. Het wil gewoon niet lukken met de V12's dit jaar. Onze collega The Challenger ging dan weliswaar rechtuit, maar op een of andere manier klopt er iets niet in de motor. Die wil gewoon niet lekker doortrekken als het zwaarder gaat worden.

En toen waren wij. René rolde weg en kon vrij snel het gas open doen. De neus ging flink om hoog en hij moest wat remmen omdat de hele boel flink naar rechts trok. Dat leek even goed te gaan, maar hij bleef maar naar rechts trekken. Bij de eerste correctie was het leed eigenlijk al geleden en er was niets meer aan te redden. Na het succes in Eext was de motor ietsje pittiger gezet door de ontsteking 5 graden vroeger te zetten. (nog niet eens op de oude stand van met de blower). De motor brulde dus lekker door en dat konden de achterwielen niet verwerken. Hij ging van het ene op het andere wiel en ging 2 keer in de toerenbegrenzer. Je kan dan al raden dat de neus op de grond klapt en hij een douw krijgt van de sleepwagen. En... daar ging hij weer op zijn kant.

Gelukkig niet te hard, want hij rolde nu op de kant van de procharger. Die was niet beschadigd. Het hele voorwielen gebeuren wel weer. Alles krom en de bandjes er af. Ook de de stijgerbegrenzers aan achterkant waren weer opgevouwen.

Zo heeft ieder voordeel zijn nadeel. De motor heeft er flink wat vermogen bij gekregen en dat is voor heel de trekker weer wennen. Kinderziektes los je wel op, maar het is een feit dat de neus nu te licht is. Er moet zo'n beetje 50 kilo bij om weer met de oude afstelling zoals ontsteking, brandstof en trekhaakhoogte te kunnen rijden. In Lochem proberen we er weer wat van te maken met een iets tammere motor.

Filmpje van de run en onboard.

 

Eext

FULL PULL!!! Het is na bijna een jaar eindelijk gelukt. Een dijk van een run waar heel de wereld van op keek. Overal leuke reacties. Zelfs Fred op de sleepwagen zei zoiets van "Wow. Wat ging die hard zeg!"

Alleen effe jammer dat het niet voor de punten was. Bij de echte poging was om een of andere reden de stekker van de noodstop en het achteruitrijlicht losgetrild en dus stopte de ontsteking na 30 meter. Dat was weer dikke pech.

De on-board camera heeft deze keer ook wat nuttigs opgenomen. Hier staat het filmpje.

Ook de run staat op internet. 3 x keer zelfs.

Van rechts, van links en tegelijk met Rat Poison.

En nog wat foto's van Rudy.



 

We gaan dus komend weekend vol vertrouwen naar de Beach Pull. Daar rijden we met de Nederlanders en de Eurocup deelnemers.

Voordat het zo ver is, zijn er nog wat werkzaamheden. Een van de banden is een steen tegengekomen. Daardoor is er een stuk uit. Dat wiel zal verwisseld moeten worden. Een knopje is uit het dashboard komen vallen. Die moet er terug in. De nieuwe carterontluchting is ook nog niet helemaal goed. Er komt nog te veel olie uit. Dat kan ook komen doordat de motor nog heel erg rijk loopt. Er gaat veel methanol langs de cilinderwanden naar beneden en in de olie. Het verdampen veroorzaakt dat er veel naar buiten geblazen wordt.

Toch gaan we nog niet armer rijden, want dan gaat die motor nog een stuk harder. En we denken dat ie nu wel ff hard genoeg gaat. Ook kunnen we de procharger nog sneller laten draaien, maar die draait voorlopig ook hard zat. De Green Monster heeft er al 2 kapot gedraaid vanwege te hoge snelheid. Al met al zit er misschien nog wel 10 tot 20% meer vermogen in.

Oudenhoorn

Made was dan afgelast, maar dat had voor vele Oudenhoorn ongeveer hetzelfde opgeleverd. De baan was behoorlijk nat en de uitslagen waren in verhouding.

Er was maar 1 goeie run... Die van Original Rat Poison. Het is ongelofelijk hoe Phil die machine voor elkaar heeft. Wim reedt deze keer en haalde 104 meter. Lambada had 78 meter en de Vampire werd derde met 71 meter. De rest van het veld strandde tussen de 35 en 70 meter.

De Gompie was eigenlijk niet in de hand te houden we werden 7e van de 13 deelnemers.

In ieder geval weer wat puntjes binnengehaald en de trekker heeft het verder goed gedaan.

Oh ja... ik was nog vergeten te vertellen dat onze BE-combinatie pas helemaal nieuw in de kleur gezet is. Hij pas nu weer mooi bij de kleuren van de trekker en voorzien van een stoere trekkerband en belettering van de sponsors.

Made

Over made kunnen we helaas kort zijn... RAIN OUT

Emmeloord

Over deze wedstrijd kunnen we kort zijn. Het zat effe niet mee deze keer.

"Ellek voordeel hep ze nadeel" zegt een bekende voetballer. Nou dat was dus voor ons ook het geval. Bij de bouw van de nieuwe trekker zijn we ook op zoek gegaan naar nieuwe accu's. De vorige gingen niet lang mee en hadden elke winter kuren. Dus gingen we op zoek en vonden we LiPo accu's. Deze zijn in de modelbouw veel gebruikt en na wat zoeken vonden we een paar flinke jongens. Met 3 accu's zouden we voldoende capaciteit hebben met maar een derde van het gewicht. Voor die paar halve runs die we gemaakt hebben was het ook zeker voldoende. Afgelopen winter leek de acculader toch niet goed te zijn en hebben we een andere gekocht. Deze gaf aan dat de accu's vol waren en dus gingen we op weg naar Emmeloord.

Maar dat was niet het enige wat er nieuw was. Omdat we sinds kort ook waterinjectie gebruiken om de inlaatlucht te koelen en de procharger nog efficïenter te maken, kan je niet meer uit gaan van de uitlaattemperatuur voor het juiste mengsel. Kort gezegd kan je heter (armer) rijden, zonder dat de uitlaattemperatuur te hoog wordt. Daarmee voorkomen we dat de koppen smelten en krijgen we toch meer vermogen. Meer lucht verbranden met minder brandstof. Om nu te weten of dat mengsel goed is hebben we 2 lambda sensoren gemonteerd. Mooie dingen, maar ze trekken ook flink stroom.

En dat dat het geval is, kwamen we achterin Emmeloord. Na het warmdraaien was de hoofdschakelaar niet uit gezet. Daardoor stonden de sensoren nog 3 kwartier aan en liepen de accu's leeg. Die accu's waren al niet goed geladen dus dat was dubbel pech. Na 2 keer opschuiven en een hoop meten en proberen lukte het toch niet om de trekker te starten. De accu's waren plat.

Eenmaal terug bij de trailer moest er toch een oorzaak gevonden worden. In wanhoop werd 1 accu gebombardeerd tot proefkonijn en werd de acculader ontleed. We kwamen er achter dat bij alle accu's de aansluitstekker verkeerd om zat.

Bij een LiPo accu heb je 4 cellen van circa 4 volt. Deze cellen staan in serie en leveren 16V aan de ontsteking. Om te zorgen dat alle accu's even vol geladen worden, heb je niet alleen de + en - aansluiting, maar ook een balanceer stekker die de losse cellen met de lader verbindt. Deze stekker zat dus verkeerd om.

En zo verlieten we Emmeloord met 3 volle accu's... En nul punten.


Nog even wat laatste laswerk

Van de crash in Stroe is niets meer te zien.
Ook de carterontluchting is groter geworden en verplaatst
 

Yep. Gompie heeft nu ook een onboard camera.
.
De kleine mannen waren ook mee
en zorgden voor het tuinmeubilair en de vlaggen.
 

 

Stroe

Zo, de kop is er af. Gelukkig gaat het hier om de eerste buitenwedstrijd van het jaar en niet om onze cilinderkop. Nee.. deze keer ging Gompie helaas weer op zijn kop. De filmpjes stonden al snel op internet.

We haalden zelfs meteen de voorpagina van de NTTO web site. Nou ja.. publiciteit genoeg voor onze sponsors die ons trouw steunen in de strijd naar de eerste plaats.

 

Even een stukje terug... De afgelopen tijd is er weer hard gewerkt in de werkplaats in Maasland. De motor is verder afgebouwd. De nieuwe inlaatspruitstukken zijn een mooi stukje werk. De motor heeft nu wel iets weg van een W motor. Het lijkt wel of hij 4 cilinderbanken heeft. Dat de motor flink in vermogen is gegroeid hadden we wel gehoopt, maar het bleek een stuk meer dan gedacht. Wat vroeger aan brandstof in de "warmste" cilinder ging, gaat nu in alle 12. Volgens de metingen zou hij al 30% meer vermogen moeten maken.

Dat het niet gering is kon je wel zien in Stroe. Almer ging rustig op het gas en er werd al meteen flink snelheid gemaakt. Even later een pietsie meer gas en ging nog sneller. Toen hij dacht "en nu de rest" bleek er nog heel wat beschikbaar te zijn achter de gashendel. Meteen brak de achterkant uit en ging hij de lucht in. Helaas net zo hard weer naar beneden, omdat hij op de stijgerbegrenzer kwam. De wielen verliezen baancontact en met zo veel power gaan ze dan meteen op hol. De voorkant dook in de baan en de rest laat zich raden.

Op zich is de schade beperkt tot een kapotte voorband en een kromme tanksteun. De rest lijkt nog in orde.

Ondanks de pech, zijn we toch wel blij met deze run. Het was zo'n 73 meter op half gas. De achteras heeft het prima gehouden en dat concept blijkt goed te werken. Het is nu zoeken naar de juiste bandenspanning en hoogte van de nok.

Zo tussendoor is de "henger" ook onder handen genomen. Er is een mooi stuk werk afgeleverd door de spuiter en belettering. De BE-combinatie past qua kleur nu mooi bij te trekker.


De run door Rudy Linthorst.


En door Stephan Görtz

Ook op Youtube en een slow motion van Sascha Mecking.


En na afloop valt het mee.

Iedereen bedankt voor de foto's en video's.

Opbouw van de nieuwe motor.

April 2011

Het duurt het altijd langer dan je denkt. Even een motor opbouwen en dan een testrit in Füchtorf. En toch valt het weer vies tegen. Zo'n V12 is een hele bult werk en je moet bijna alles zelf maken. En wat je uitbesteed, dat duurt dan ook weer een hele tijd.

Toch begint het al weer op een motor te lijken. De krukas zit er in, samen met de nieuwe drijfstangen. Ook zijn er nieuwe Arias zuigers besteld en zijn de eerste gemonteerd.

De meeste onderdelen voor het nieuwe inlaatspruitstuk in "komma" vorm zijn gemaakt en dat spul kan ook in elkaar gelast worden. Het hele slangenspul van de injectie zag er leuk uit op de "ouwe bak", maar dat komt nu netjes weggewerkt onderin. Het gaat nog wel wat passen en meten worden om de aanvoerbuis van de procharger er netjes op te krijgen, maar dat komt vast wel goed.

Als de trekker het net zo keihard gaat als in Zwolle (en deze motor blijft wel heel) dan kunnen we best aardig mee doen komend jaar.

Niet alleen de trekker, maar ook de "henger" even weg voor wat opknapwerk. Wat het wordt is nog een verrassing. We hopen er in Stroe te zijn, zodat je kunt komen kijken of tie mooi geworden is.

We gaan komend seizoen met een waterinjectie werken. Vaak wordt de inlaatlucht gekoeld door methanol voor of na de turbo's in te spuiten. De verdamping zorgt er voor dat de lucht koeler wordt. En koelere lucht bevat meer zuurstof per volume. Wij gaan dit met water doen. Dat is een stuk veiliger en volgens zeggen heel effectief. Zelfs de procharger zou er beter van moeten werken, omdat hij als het ware gesmeerd wordt en de waterdruppels slingeren de lucht mee naar buiten in de turbine. Vroeger op de Merlin en Griffon motoren had het ook dat dubbele effect. Omdat de uitlaattemperatuur door dat water anders is, gaan we werken met een "AFR" sensor, ofwel een Lamba sensor. Die meet de samenstelling van de uitlaatlucht en zegt iets over het lucht/brandstof mengsel. Aan iedere kant van de motor komt er 1, zodat we links en rechts apart kunnen meten met de datalogger.


Een paar doosjes gestampte zuigertjes

Huisjes voor de aandrijving van de procharger

Model voor het inlaatspruitstuk

Zo staat het er nu bij

1 nieuwe zuiger gemonteerd
 

TE KOOP

Omdat we nu wel vertrouwen hebben in de procharger en de nieuwe Ford achteras, hebben we nog het 1 en ander te koop staan.

Achteras
- Iveco/Vreemann aluminium huis
- differentieel aluminium
- kroon/pignion Iveco tandwielen 1:4.18 gemonteerd en 2 sets 1:3.75 op reserve


3 Blowers met magnesium huis en rotors
- Mooneyham Hi helix 14-71 (zie foto)
- Littlefield Hi helix 14-71
- Littlefield 14-71

Injector / Scoop
- Carbon hoog (zie foto)
- magnesium laag

Update reparaties

Februari 2011

Vlak na thuiskomst vanuit Zwolle worden natuurlijk weer nieuwe plannen gesmeed voor de herbouw van de motor. Het blijft nog een beetje onduidelijk met hoeveel druk en vermogen hij gelopen heeft in Zwolle.

Veel overleg gehad met het Green Monster team, maar zij hebben eigenlijk ook te weinig informatie van de run die ze gemaakt hebben. Ze konden amper gas geven en na een tijdje brak de aandrijving van de charger. Bij ons bleef die gelukkig heel en je kon wel zien dat er veel vermogen in de motor zat. Hij ging als een kogel!.

Maar ja... de drijfstangen konden er dus niet tegen. In ieder geval worden er momenteel nieuwe drijfstangen gemaakt door Henk Pastoor. In de Griffons hebben die zich al bewezen, en nu komen ze dus ook in onze meteor. De koppen hebben gelukkig niet veel schade opgelopen, maar de inlaatbak is wel een beetje apart van vorm nu.

Daar moet een nieuwe voor gemaakt worden. De vorm is nog even afwachten. Je kan de stijl van de Allisons/Griffons kiezen, maar gezien de constructie van onze inlaatpoorten zou de opstelling van Bits 'n Pieces ook goed passen. Onze kop heeft namelijk niet echt poorten, maar 1 grote gleuf waar je de kleppen zo kan zien zitten. In ieder geval moet met minder gewicht een sterkere constructie gebouwd worden, waarbij de cilinders ieder even veel lucht krijgen. Nu krijgen de middelste veel meer dan de rest.

Voor de aandrijving van de pro-charger komen er verschillende overbrengingen, zodat we een stapje terug of vooruit kunnen in de turbodruk.

Nu we water gaan injecteren om de inlaatlucht te koelen (als een soort intercooler) kan je niet alles meer aflezen aan de uitlaattemperatuur. Dus gaan we de AFR waarde (lucht/brandstofverhouding) meten met 2 lambda sensoren. Zo kunnen we nog zien hoe het mengsel is.

Hier wat foto's van de schade.


De gesneuvelde cilinders en zuigers

Hier hangt nog een halve drijfstang

Hij lijkt ietsie uit model!

Carterpan ook afgeschreven

Doorkijk van binnenuit
 

En de creatie van de nieuwe drijfstangen.


 

Zwolle

Hoewel het best rusting was afgelopen maanden, was het de laatste maand toch weer even flink doorwerken. De geplande cardan aandrijving van de procharger laat nog even op zich wachten, dus moest er toch weer een riemaandrijving worden teruggebouwd. We hebben gekozen om de "oude" riem er weer op te zetten. De laatste tijd hebben we gereden met de grove vertanding, maar nu zit de fijne er weer op.

Omdat de ophanging van de procharger te veel buigt tijdens de run zijn er 2 spankabels aan het blok en het chassis vastgemaakt. Hopelijk blijft de boel dan wel op zijn plek. Het luchtfilter van K&N blijkt te klein te zijn, dus hebben we een nieuw filtersysteem gemaakt van gaas. Dit is qua oppervlakte groter dan de inlaat zelf, dus zou beter moeten werken. Op advies van Willem Veldhuizen is er een waterinjectie in het filter gebouwd om te zorgen dat de luchttemperatuur naar beneden gaat. Hete lucht betekent natuurlijk minder zuurstof, dus minder vermogen.

Na de gaten in de kop van vorig jaar is ook het injectiesysteem nog eens nader bekeken. De te hete cilinders zijn voorzien van grotere injectors, waardoor de temperaturen gaan zakken en de boel wel heel blijft.

Zo gezegd zo gedaan en al vroeg op weg naar het Noorden. Na een kleine omzwerving rond Utrecht (Patrick vergeten op te pikken in De Meern) kwamen we toch op tijd aan in Zwolle. De boel werd uitgeladen en na een stukje 2.5 ton zijn we gaan warmdraaien.

Nadat de motor was gestart werden we getrakteerd op een douche uit 1 van de uitlaten. "Goh die staat wel errug rijk"... huh? Dat is geen methanol, maar water. Een klein denkfoutje in de waterinjectie zorgde er voor dat het water niet vooruit, maar achteruit de motor in ging. Het systeem is gestuurd op de druk van het inlaatspruitstuk. Als er turbodruk is, gaat hij sproeien. Als de motor stationair loopt, heb je geen overdruk, maar onderdruk. In plaats van te sproeien, stond het systeempje dus te zuigen aan de watertank. De voorste cilinder kreeg dat te verwerken en spoot alles weer naar buiten. Toen het stopte, bleek de fles al helemaal vacuum gezogen te zijn. Snel werd het spul losgekoppeld nadat de motor warm was. Alsof dat nog niet genoeg was, bleek de (kletsnatte) laptop van de datalogger ook nog eens een defecte accu te hebben. Ach, dat kon er ook nog wel bij.

De boel werd gewogen en we moesten 10 kilo gewichten afnemen. Jawel... Gompie heeft tegenwoordig afneembare gewichten. Dat hebben we al jaren niet meer gehad. Netjes op 950 kilo werd de hij afgeleverd in het parc fermé waar het wachten was op de start.

De sleepwagenbemanning had wat moeite om de baan in te schatten en had heel wat proeftreks nodig om hem goed te krijgen. Hij werd steeds maar lichter gezet. Niet echt veel grip beschikbaar dus. Er werden dus ook niet veel full pulls gehaald. Als een van de laatsten mochten wij. De trekker startte goed en René reed netjes naar de baan. Ook keurig weer achteruit naar de sleepwagen. Dat werkt perfekt.

Ketting strak en toen gingen de hartjes van de teamleden wel een tikke harder. Zou hij recht gaan? Zou hij in balans blijven? Zou jij heel blijven? Hij ging voorzichtig van start, er werd meer gas gegeven en na een paar seconden ging het gas er op.

Hij bleef perfect in balans en ging als een kogel!

En toen kwam het slechte voorgevoel van Dré toch uit. "Hij gaat kapot" zei hij al.

En inderdaad... BOEM... einde oefening. Bij een meter of 40 ging het mis, maar hij had nog zo veel gang dat we tot 50 meter kwamen.

Het was niet zo'n klapper als Rob van der Waal, maar toch zag het er niet goed uit. Een backfire?

Nou... die droom was snel voorbij, want er lag olie en een hele berg aluminium op de baan. Er was 1 drijfstang naar buiten gekomen en een andere had flinke gaten geslagen. We hebben al heel wat meegemaakt met deze trekker, maar zo bont hebben wij het nog nooit gemaakt.

Er bleken uiteindelijk 4 grote gaten in het blok te zitten en die kwamen van de binnenste drijfstangen. Elke kruktap heeft 2 drijfstangen in onze V12. Een voor de A bank en 1 voor de B bank. De 1 is recht in het midden en de andere gevorkt. Van de rechte waren er 2 volledig in elkaar gedrukt. Als een soort wokkel. De gevorkte zijn sterker en waren nog heel. Van de gesneuvelde cilinders waren zelf de cilinderbussen gescheurd en was het blok van boven tot onder kapotgeslagen.

De manometer op het inlaatspuitstuk gaf 3 bar aan en teams als Green Spirit en Road Runner waren er al achter dat bij 2.5 bar met turbo's de boel naar buiten komt.

Toch hebben we in de werkplaats de datalogger en de meters nog eens nader bekeken. Uiteindelijk bleek de inlaatdruk rond de 2 bar te zijn. De manometer stond op 3, omdat er aan het eind nog een klapje van de crash te zien was. De inlaattemperatuur moet rond de 230 graden geweest zijn, dus we vermoeden dat het een detonatie (spontane ontbranding zoals bij een diesel) geweest is. Daardoor gaat een cilinder als het ware in zijn achteruit en daar kan geen enkele drijfstang tegen natuurlijk.

Waarschijnlijk was de motor heel gebleven als het waterinjectiesysteem goed had gewerkt. Om dat te fixen moet er een terugslagklepje in gemaakt worden, zodat hij alleen onder druk gaat sproeien. Tja... een crash kan soms aan een onderdeel van een kwartje liggen.

Toch komen er waarschijnlijk wel sterkere drijfstangen in de motor. Henk Pastoor kwam ook een kijkje nemen. Hij heeft al eerder sterkere drijfstangen gemaakt voor de Griffons en het zit er wel in dat ze ook in onze motor komen.

Oh ja... er was ook goed nieuws. Die procharger levert dus wel meer druk dan gedacht en ook de nieuwe achteras kan het makkelijk hebben. We moeten hem nog uit elkaar halen voor inspectie, maar hij is in ieder geval niet kapot gegaan. Ook het nieuwe chassis doet wat het moet doen; rechtuit gaan. De balans is dus weer helemaal terug en we kunnen weer meer vermogen gaan maken. Ietsje minder als deze keer, maar dat komt wel goed.

De klasse werd uiteindelijk gewonnen door Landy. Waar er veel moeite hadden met de baan is dit een baantje bij uitstek voor turbinetrekkers. De Fries wist daar de overwinning mee waar te maken. Let's Try volgde en The Challenger werd netjes derde.

Na een traditioneel bezoek aan de plaatselijke Chinees hebben we de rest van de spannende wedstrijd nog afgekeken. De mannen waren toch wel wat in mineur, want we waren al weer vroeg op weg naar Maasland (via Nieuwegein... ipv de Meern)


En hij ging zo hard... :-(

Eh.. dat ziet er niet goed uit
 

2 brokkenpiloten kunnen elkaar een hand geven

Windows 2011

1 maal opgevouwen

en 1 maal verdwenen

Gewokkeld, gebroken en
tenslotte vertrokken

Niet alleen gebroken, maar de complete
cilinderbus was opengescheurd

en niet 1, maar ook 2 keer

Normaal zeggen we
"Dat ken je wel lassuh".
Nou... deze niet hoor!
 
     

Filmpje van de run op Youtube :

<< 2010

2012 >>

Terug